Pracoholizm, to pojęcie opisujące zachowanie, w którym dana osoba poświęca pracy większość czasu, przy jednoczesnym braku zaangażowania w inne sfery życiowe.
U takich osób pojawia się silny przymus pracy, nawet pomimo zmęczenia i wyczerpania. Konsekwencją tego działania jest zaniedbywanie innych dziedzin życia (rodziny, przyjaciół, hobby).
Zaburzenie to jest zaliczane do tzw. uzależnień behawioralnych.
Przyczyny pracoholizmu
Przyczyną pracoholizmu jest wszechobecna presja wynikająca z obecnego runku pracy. Wiele firm nastawionych jest na szybkość i efektywność pracy, bez uwzględnienia dobrostanu psychicznego pracowników.
Większą tendencje do pracoholizmu mają osoby o typie osobowości obsesyjno – kompulsywnej, narcystycznej oraz skłonne do zachowań ryzykownych.
Przejawy pracoholizmu to:
- ciągłe zaabsorbowanie pracą, myślenie o pracy;
- trudności w relacjach interpersonalnych;
- zaniedbywanie innych obowiązków niezwiązanych z pracą;
- nadmierny perfekcjonizm;
- brak umiejętności przełączania się na tryb „po pracy”;
- dominujące uczucie lęku;
- nieumiejętność poradzenia sobie z porażkami;
- rozdrażnienie, przemęczenie, obniżenie nastroju, problemy ze snem, bóle głowy, bóle żołądka.
Leczenie pracoholizmu
Leczenie pracoholizmu wymaga wizyty u psychologa. Terapia polega głównie na ustaleniu konkretnego harmonogramu dnia (z godzinami ściśle przeznaczonymi na pracę), nauce samokontroli, zmianie nieprawidłowych schematów i zastąpienie ich tymi adaptacyjnymi.