Aspołeczność często bywa mylona z zachowaniami antyspołecznymi i introwertyzmem. Tymczasem warto podkreślić, iż wspomnianych pojęć nie należy stosować zamiennie. Osoba aspołeczna nie czuje potrzeby wchodzenia w relacje międzyludzkie. Introwertyk potrzebuje więzi międzyludzkich, niemniej lubi decydować o intensywności i stopniu zażyłości poszczególnych kontaktów społecznych. Zachowania antyspołeczne przejawiają się brakiem poszanowania dla praw innych ludzi i naruszaniem wyznaczonych przez nich granic. Jak walczyć z aspołecznością?
Jak rozpoznać aspołeczność?
Osoby aspołeczne wykazują wyraźną niechęć do uczestnictwa w wydarzeniach społecznych. Ich postawa ma jednak charakter bierny i zazwyczaj nie ma na celu nikogo skrzywdzić. Aspołeczność sprawia, że jednostka nią dotknięta separuje się od innych. Potrzeba izolacji jest w niej tak silna, że każda interakcja z drugim człowiekiem wywołuje w niej dyskomfort. Osoby aspołeczne nie potrafią współpracować z innymi, dlatego cenią sobie zadania indywidualne, w których mogą wykazać się swoimi specjalistycznymi kompetencjami. Jeśli tylko istnieje taka możliwość, kontakty międzyludzkie ograniczają do niezbędnego minimum. Kasy samoobsługowe stanowią dla nich wybawienie, ponieważ nie wymuszają rozmowy z drugim człowiekiem, podobnie jak zakupy online. Aspołeczność przyczynia się do niechęci uczestniczenia w wydarzeniach kulturalnych i masowych. Osoby nią dotknięte unikają zatłoczonych miejsc takich jak dworce kolejowe, galerie handlowe czy rynek. Podczas spotkań towarzyskich zajmują się różnymi rzeczami, nie chcą rozmawiać z innymi i wchodzić z nimi w interakcje. Konieczność przebywania z innymi traktują jako zło konieczne i z tego powodu doskwiera im poczucie zmarnowanego czasu.
Istotne cechy osoby aspołecznej
Osoby aspołeczne stawiają wyraźne i sztywne granice, nie lubią, gdy ktoś narusza ich przestrzeń osobistą, zadaje zbyt osobiste pytania lub dotyka ich rzeczy. Omawiając aspołeczność, nadmienić należy egoizm i brak poczucia obowiązku moralnego. Osoby aspołeczne nie kierują się empatią i chęcią pomocy, widząc staruszkę, która nie potrafi unieść swoich zakupów. Samą aspołeczność cechuje pasywność. Jednostka nią dotknięta nie jest agresywna ani złośliwa do innych. Po prostu izoluje się od ludzi. Jej aspołeczność jest bardziej ukierunkowana do własnego wnętrza niż na zewnątrz. Jednak zmuszając jednostkę, która zdradza zachowania aspołeczne, do przebywania w tłumie ludzi, uczestnictwa w urodzinach kolegi z klasy, można sprawić, że zacznie ona wykazywać zachowania antyspołeczne. Zaliczamy do nich m.in. agresję, brak odpowiedzialności za bezpieczeństwo swoje i innych czy racjonalizowanie zachowań, które prowadzą do krzywdy osób trzecich.
