Zaburzenia odżywiania to realizowanie nieprawidłowego wzorca odżywiania, którego przejawem może być dostarczanie nadmiernych, bądź niedostatecznych ilości pożywienia.
Do zaburzeń odżywiania zaliczamy: anoreksję (jadłowstręt psychiczny), bulimię (żarłoczność psychiczna), ortoreksję (strach przed niezdrowym jedzeniem), zespół jedzenia nocnego oraz zespół gwałtownego objadania się.
Przyczyny zaburzeń odżywiania
Na przyczyny zaburzeń odżywiania wpływ ma szeregu czynników: psychologicznych, biologicznych, środowiskowych, osobowościowych, kulturowych.
Niejednokrotnie zaburzenia te są wynikiem poczucia braku kontroli nad własnym życiem.
Dla chorych osób sposób odżywiania się jest często jedynym aspektem w życiu, nad którym mają władzę.
Rodzaje zaburzeń odżywiania
Anorkesja – najczęściej swój początek ma ok. 15 roku życia i polega na podejmowaniu działań mających na celu obniżenie masy ciała, poniżej normy odpowiedniej dla danego wieku. Osoba chora pomimo utraty wagi dalej uważa, że jest otyła, co związane jest z nieprawidłową percepcją własnego ciała.
Bulimia – początek zachorowania następuje ok.18 – 24 rokiem życia. Choroba charakteryzuje się występowaniem napadów objadania się, po których osoba chora podejmuje czynności mające przeciwdziałać skutkom objadania. Czynności te to najczęściej: prowokowanie wymiotów albo stosowanie środków przeczyszczających.
Ortoreksja – jest to strach przed niezdrowym jedzeniem. Osoby z tym zaburzeniem ściśle kontrolują jakość spożywanych posiłków, co po pewnym czasie przeradza się w obsesję.
Zespół jedzenia nocnego – spożywanie co najmniej połowy dziennej racji pokarmowej po godzinie 19 oraz poranny głód.
Zespół gwałtownego objadania się - napady objadania się, podczas których jednostka zjada w czasie krótszym niż 2 godziny ilość pokarmu niemożliwą do skonsumowania przez osobę zdrową. Po epizodzie objadania pojawia się poczucie winy oraz obniżenie nastroju.
