Zespół paniki to stan bardzo silnego lęku, któremu towarzyszą objawy somatyczne.
Atak paniki pojawia się nagle i narasta bardzo szybko. Zazwyczaj swoje apogeum osiąga po dziesięciu minutach, a potem stopniowo ustępuje. Uczucie to jest tak silne, że nawet po wygaszeniu objawów pojawia się „lęk przed lękiem” i unikanie wszelkich sytuacji mogących być źródłem paniki.
Przyczyny zespołu paniki
Przyczyną ataków jest wypadkowa czynników: biologicznych, społecznych i środowiskowych.
Budowa układu nerwowego oraz siła jego reakcji na bodźce środowiskowe, może stanowić przyczynę występowania u danej osoby ataków paniki.
Lęk może pojawiać się także jako reakcja wyuczona, powstająca w wyniku obserwacji osoby znaczącej (rodzica), prezentującej podobny wzorzec reagowania.
Objawy ataku paniki:
• nagłe uczucie gorąca;
• przyspieszone tętno, ból w klatce piersiowej;
• spłycenie oddechu, wrażenie duszenia się;
• zawroty głowy, poczucie braku kontroli nad własnym zachowaniem;
• poczucie zbliżającej się katastrofy, śmierci.
Leczenie zespołu paniki
W leczeniu stosuje się środki przeciwdepresyjne oraz przeciwlękowe, które łagodzą panikę podczas napadu.
Terapia psychologiczna opiera się na uczeniu pacjentów realistycznego interpretowania objawów (wyłącznie jako objawów lęku, a nie przyczynę nadchodzącej śmierci). W gabinecie terapeuty wywołuje się objawy przypominające napad paniki i uczy się pacjenta właściwie interpretować swoje wrażenia.
U 75% - 90% pacjentów stosujących ten rodzaj terapii, objawy paniki ustąpiły i nie pojawiły się przez kolejne dwa lata.
